Doğumgünü Hediyesi

Bundan tam iki yıl önce 18 Kasım sabahı bilgisayarımı açıp maillerime bakarken Hilal'imden gelen iletiye tıklayınca hayatımın en önemli doğum günü hediyelerinden biriyle karşılaşmıştım.Yavrum benim için bir blog hazırlamış ve ana sayfasına aşağıdaki şiiri yazmıştı.

Dağlar, taşlar, bebekler emanet anneme

Küçük kızların dolaşmış saçları,

Büyüklerin dolaşmış hayatları emanet.

Kayaların altından akan su,

Oğlan çocuklarının ciğerleri emanet.

Gazze’deki kuzu, Mamak'taki de

Bir kedi kızın ergenliği bile anneme emanet.

İpek örtülerin kırışıkları,

Gören gözlerin ışıltıları

Dizi dizi kızlarının, oğullarının aşkları

En çok da kendininki ama…

Beş yüz vicdan emanet her sene anneme,

Onunkine benzesin diye, etiyle kemiğiyle.

Sana hiçbir şey ağır gelmez ama güzeller güzeli,

İndir küfeni birazcık da öyle koş diye


Yazdıkların bu siteye emanet

O günlerde onlarca kere ve her defasında gözyaşlarıyla okudum yavrumun yazdıklarını. “Allahım emanetlerine ihanet ettirme ve sorumluluklarımı hakkıyla yerine getirme fırsatı ver “ dualarım karıştı gözyaşlarıma. “İndir küfeni birazcık da öyle koş diye/Yazdıkların bu siteye emanet” yazmış güzeller güzelim diye yazılarımdan bazılarını hızlı hızlı koydum bloguma, ama sonra dünya telaşı içinde koştururken sırtımdaki küfe ağırlaştıkça ve ben onların altında ezilirken ne yazmaya fırsat bulabildim ne de bir blogumun olduğunu hatırlamaya.


Geçtiğimiz Kurban Bayramı'nda neredeyse bomboş duran bloguma girip içinde dolaşırken Hilal'imin açılışa koyduğu şiiri aylar sonra tekrar okudum ve fark ettim ki emanete ihanet etmişim. Bu süreçte yalnız blog için değil neredeyse hiçbir yayın organı için yazmadığımı, içinde bulunduğumuz siber dünyanın bizim ve çocuklarımızın hayatını, duygu ve düşünme melekelerimizi nasıl etkilediği üzerine okumaktan ve medya çağında insan kalabilmek konusunda konferans vermekten iki satır yazmaya fırsat bulamadığımı ve hatta bloga nasıl yazı ekleneceğini bile unuttuğumu fark ettim şaşkınlıkla. Kızlarımın “aman anne gezmekten, internet aleyhine konuşmaktan iki satır yazmaya fırsat bulamadın mı?” homurtularının arasında Hilalciğimin desteği ile Erciş'e yaptığım ziyareti anlatan yazımı hızlıdan yayına koyduk. Ben de bundan sonra daha sık yazacağıma ve blogu aktif olarak kullanacağıma söz verdim.

Ancak iş söz vermekle bitmedi. Uzun zamandır internet dünyasının hayatımızda oluşturduğu değişikliklerin olumlu ve olumsuz tarafları üzerine okuyan, araştıran ve konuşan biri olarak başladım düşünmeye ve önce “bir blog nedir ve ne işe yarar” diye sordum kendi kendime. Herkesin her yaptığını internet dünyasında paylaştığı bir dünyadayız artık. Mahremiyet çizgilerinin paramparça olduğu bir alem olan Facebook'ta gittiği her yeri, gördüğü her şeyi birbiri ile paylaşma telaşında herkes. Özel alan ve kamusal alan kavramları alt üst oldu. Eskiden evimize gelen çok yakın dostlarımıza gösterdiğimiz önemli anların fotoğrafları şimdi cümle alemin gözüne sokuluyor. Elinde cep telefonu her an ne yaptığını Twitter'da aleme duyurmaktan “an” ı yaşayamayan bir nesil var etrafımızda.

Herkesin, yaptığı her şeyi başkaları ile paylaşmasının arkasında, kendini izlenmeye değer görmesi gibi tehlikeli bir duygu mu yatıyor acaba? Bir fotoğrafı paylaşırken yalnız o fotoğrafın muhatabı olanların göreceği gibi bir algı kargaşası mı yaşıyoruz? Fotoğraftaki diğer insanların görüntülerinin onlardan habersiz başkalarına servis edilmesi kul hakkı doğurur mu? Facebook'ta eklediğimiz ve arkadaş olduğumuz insanların ne kadarı gerçekten arkadaşımız? Sesini duymadığımız, yüzünü yıllardır görmediğimiz insanlar için paylaştıklarımızın ne önemi var ki? Paylaştığın bir şeyi birilerinin yeniden paylaşması ya da beğendim diye tıklaması niye mutlu olmamıza neden oluyor? Acaba biz hep beraber bu yüzyılın vebası olan narsisizm hastalığına mı yakalandık? Görülmek ve beğenilmek ihtiyacı mı bizi yazmaya ve paylaşmaya iten? Ve en önemlisi; blogda yazı paylaşmakla Facebook'ta an paylaşmak aynı şey midir? Bu sorularının cevaplarını bulmaya çalıştım günlerce. Kaygılarımı dostlarla paylaştığımda bir çoğu bir dergi için yazmakla blog için yazmanın farklı olmadığını, internet ortamında yazmanın konferanslarda küçük gruplarla paylaştıklarımı daha fazla insana ulaştırmak için önemli bir fırsat olduğu söylediler. İşte bu nedenle Hilalciğimin tavsiyesine uyup sırtımdaki küfede birikenleri daha düzenli yazarak blogumu canlandırmak istiyorum. Ama küfede o kadar çok şey birikmiş ki nereden başlasam bilemiyorum. Bir de blogun interaktif olarak kullanılmasını istiyorum. Gönlüm yalnızca yazılarımı yayınlamak değil, okurlarımın düşüncelerini ve önerilerini okumak, dolayısıyla yazarken bir yandan da beslenmek arzu ediyor.

Bu yazıyı okuyan dostlardan bir ricam var: yazdığımda okumaktan hoşlanacağız ve ihtiyacınıza cevap vereceğini düşündüğünüz konuları benimle paylaşırsanız beni çok ama çok mutlu edeceksiniz.

Yarın benim ve blogumun doğum günü.

Gönlünüzden bize bir doğum günü hediyesi vermek geçiyorsa basın tuşlara ve bir konu başlığı gönderin lütfen.