KÜÇÜK AYAKLAR PEMBE PATİKLER

Meryem bebeğe  Elif halası pembe bir patik örmüş.
Öyle bildiğimiz yün bebek patiği değil bu patikler, hanım hanımcık, küçültülmüş ayakkabı gibi bir şeyler.

Meryem bebek uyuyor ben de yanı başında duran patikleri seyrediyorum.

İçimdeki ses; uyusun da büyüsün, tıpış tıpış yürüsün yavrum diyor.
 Yürüsün de ayakkabılar giysin yavrum. Ayakkabılar giysin de yürüsün.

Rabbim izin verirse 9-10 aya kalmaz ilk ayakkabılarını giyersin bebeğim. Bileklerini sıkı sıkı tutan ayakkabılarla yeryüzünde ilk adımlarını kollarını açıp seni bekleyen anne ve babana doğru atarsın inşallah.

Daha sonra özgürlüğe doğru atılır adımların. Birkaç adım atıp bakarsın arkana. Hem seni heyecan ve gururla izleyen anne ve babandan bağımsız olmak ister yüreğin hem de, ihtiyacın olduğu anda, seslendiğinde bir adımda seni tutacak kadar yakınında olmalarını umarsın.

Bir gün spor ayakkabı alırlar sana ve “attı” diye çığlıklar atarak toplara vurursun inşallah. Parka giderken giydirir anneciğin cırt cırtlı spor ayakkabını. Kum havuzunda oynarken ayakkabılarının içine dolan kumları çıkartmak için kolayca açarsın cırtları.

İnşallah bir de kırmızı lastik çizmelerin olur  bebeğim. Yağmurda biriken sulara “şap” diye girer, yol kenarında oluşan çamurlara “şlap” diye basarsın onlarla.

Yaz gelince giymen için şıpıdık terlik alırız sana. Deniz kenarında kumlarda koşarken giyersin onları. Terliklerin ıslanmasın diye denize girerken çıkarır, çıplak ayaklarınla oynarsın serin sularında.

Sonra tekrar kış gelir ve karda ayakların üşümesin diye bot alırız sana. Kardan adam yapmak için kar yuvarlarız  seninle beraber. Hava ne kadar soğuk olursa olsun tüylü botlarının içinde üşümez ayakların.

Bir de bakarız ki büyümüşsün bebeğim. Okul çantanla beraber bir de okul ayakkabın olur ve o güzel ayakların okul yollarına koyulur. İşte o zaman anne ve baban “ aldığımız ayakkabı rahat ve sağlam olsun ama süslü ve pahalı bir şey olmasın, başka çocukların canı çekmesin” diye düşünür ve ona göre seçerler ayakkabılarını.

Babacığın beraber yapacağınız dağ yürüyüşlerinde ayağın kaymasın, bileğin burkulmasın diye bir de yürüyüş botu alır sana. Hem Belgrad ormanında gezersiniz onlarla hem de  Karadeniz  yaylalarının tepelerine tırmanırsınız. Çiçeklerin, ağaçların isimlerini,  çevreye saygı duymayı öğretirler sana bu gezileri yaparken. Hep beraber kelebek kovalar, çimenlerde yatar yuvarlanırsınız inşallah.

Yıllar geçtikçe sen arkadaşlarının ayaklarında iki ailenin bir aylık geçimini sağlayacak paraya alınmış ayakkabıları görür ve şaşarsın bu saçmalığa. “Ayakkabı insanın ayağını yerlerdeki zararlı şeylerden korumak içindir. İnsanı önemli kılan ayağındaki ayakkabının markası değil beyni ve yüreğinin gelişmişliğidir “ dersin hayretle.  

“ Dünyayı gezmek,  yeni yeni insanlarla tanışmak“ istiyorum dersin bir gün ve kaliteli, sağlam, rahat bir sandaletle düşersin yollara. Önce Anadolu’yu gezersin şehir şehir.  Anneciğin ve babacığının restorasyonunu yaptıkları evlere uğrarsın gururla.  Sonra uzaklara yönelir adımların belki kuzenlerin katılır sana.

Bu arada okul yolculuğun  biter. Ayağında rahat bir ayakkabı “ben yalnız para kazanmak için edinmedim bunca beceriyi, insanlara faydalı olmak, sevap kazanmak için de yapacaklarım var “ der ve öyle başlarsın hergüne.

Ve bebeğim inşallah bir gün gelinliğinin altına giyeceğin  sade ama bir o kadar da zarif ayakkabıyı bulabilmek için gezersiniz sevdiğin adamla beraber.  Işıl ışıl gözlerle bakarsın vitrinlere “Bir gece için o kadar çok para vermemize gerek yok “ dersin  ve eklersin “ Ayakkabının en iyisi rahat olanıdır derdi anneannem. ”

Ayağındaki ayakkabın hep rahat olsun bebeğim.

Ayakların hep iyi ve doğru olana doğru yürüsün. 
Yürek pusulan hep  istikbal-i kıbleyi göstersin